Το κείμενο μου το έστειλε η συνάδελφος κ. Ελλη Λαμπρέτσα (Πλ.Λασσάνη 16, τηλ. 2461040682, Κοζάνη) και το δημοσιεύω αυτούσιο.
Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου (Ε.Δ.) θεωρείται πολύ σημαντική για το μέλλον του φαρμακείου. Ιδιαίτερα για τις χώρες εκείνες της Ε.Ε. στις οποίες δεν έχει εισέλθει μέχρι τώρα το μεγάλο χονδρεμπορικό ή πολυεθνικό κεφάλαιο στα φαρμακεία, με στόχο τον έλεγχο και της τελικής διάθεσης των φαρμάκων στους πολίτες. Η απόφαση αν είναι δεσμευτική ή όχι για τις κυβερνήσεις θα το πουν οι νομικοί –που με μια πρώτη ματιά λένε ότι δεν είναι –πολιτικά όμως είναι ισχυρό χαρτί, ιδιαίτερα η αναφορά στους κινδύνους για τη δημόσια Υγεία.Ηδη η CELESIO στις πρώτες δηλώσεις τουλάχιστον δηλώνει ότι αλλάζει πολιτική ίσως μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα.Ιδωμεν ! Επειδή το θέμα δεν πήρε στα ΜΜΕ ιδιαίτερες διαστάσεις σας στέλνουμε ένα δημοσίευμα που με απλά και λίγα λόγια τα λέει όλα και ιδιαίτερα ότι η απόφαση αντιτίθεται στον ιερό κανόνα του νεοφιλελευθερισμό που κυριαρχεί στις χώρες της Ε.Ε την τελευταία 15 ετία. Το κείμενο που είναι από την εφημερίδα ΑΥΓΗ, υπογράφει ο επί πολλά χρόνια ανταποκριτής της -και άλλων ΜΜΕ-στις Βρυξέλλες, Γιώργος Δαράτος , την χαρακτηριστική φωνή του οποίου σίγουρα έχετε ακούσει από την συχνότητα του ΣΚΑΙ, του οποίου επίσης είναι συνεργάτης.
«Οι κοινοτικές χώρες έχουν τη δυνατότητα να διατηρήσουν την εθνική νομοθεσία τους που απαγορεύει σε μη φαρμακοποιούς να ανοίγουν και να εκμεταλλεύονται φαρμακεία στην επικράτειά τους. Με δύο αποφάσεις του χθες το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εισάγει εξαίρεση στην ιερή και απαραβίαστη μέχρι σήμερα νεοφιλελεύθερη διάταξη των κοινοτικών συνθηκών τη σχετική με την ελευθερία εγκατάστασης και την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων αποφασίζοντας ότι αυτές «δεν απαγορεύουν εθνική (νομοθετική) ρύθμιση μη επιτρέπουσα σε πρόσωπα τα οποία δεν έχουν την ιδιότητα του φαρμακοποιού να διατηρούν και να εκμεταλλεύονται φαρμακεία». Με άλλα λόγια δέχεται εμμέσως ότι τα φάρμακα δεν απλά εμπορεύματα που μπορεί ο καθένας να πουλήσει. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο βάσισε τις αποφάσεις του στην «ελευθερία που έχουν τα κράτη-μέλη να αποφασίζουν τα ίδια για τον βαθμό προστασίας της δημόσιας υγείας και να μπορούν να απαιτούν η διανομή των φαρμάκων να γίνεται από φαρμακοποιούς που απολαύουν πραγματικής επαγγελματικής ανεξαρτησίας». «Δεν αμφισβητείται ότι ο φαρμακοποιός αποσκοπεί, όπως και άλλα πρόσωπα, στην επίτευξη κέρδους. Εντούτοις, ως επαγγελματίας φαρμακοποιός θεωρείται ότι εκμεταλλεύεται το φαρμακείο του όχι μόνο με σκοπό την επίτευξη κέρδους αλλά και υπό μια επαγγελματική προοπτική. Στο πλαίσιο αυτό το ατομικό του συμφέρον για την επίτευξη κέρδους μετριάζεται από την κατάρτιση και την επαγγελματική εμπειρία του καθώς και από την ευθύνη που υπέχει, δεδομένου ότι ενδεχόμενη παράβαση νομικών κανόνων ή των κανόνων δεοντολογίας θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την αξία της επένδυσής του αλλά και την ίδια την επαγγελματική του υπόσταση». Σε αντίθεση προς τους φαρμακοποιούς, οι μη φαρμακοποιοί «δεν παρέχουν τα ίδια εχέγγυα με τους φαρμακοποιούς». Κατά συνέπεια ένα κράτος - μέλος μπορεί να θεωρήσει ότι «η εκμετάλλευση φαρμακείου από μη φαρμακοποιό ενδέχεται να αντιπροσωπεύει έναν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και ειδικότερα για την ασφάλεια και την ποιότητα της λιανικής διανομής των φαρμάκων». Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τάσσεται και εναντίον της ιδέας «της εξάρτησης των φαρμακοποιών-μισθωτών από τον έχοντα την εκμετάλλευση ενός φαρμακείου και τούτο διότι αυτό θα περιόριζε τη δυνατότητά τους να αντιταχθούν στις οδηγίες και εντολές που θα μπορούσε να τους δώσει ο ιδιοκτήτης του φαρμακείου», που θα μπορούσε να είναι μια μεγάλη εταιρεία διανομής που προτάσσει το κέρδος της από την προστασία της δημόσιας υγείας. Οι αποφάσεις αυτές του Ευρωδικαστηρίου είναι εξαιρετικά σημαντικές για τις κοινοτικές χώρες στις οποίες αναπτύσσονται τεράστιες εταιρείες διανομής φαρμάκων μέσω ιδιόκτητων αλυσίδων φαρμακείων. Μολονότι οι αποφάσεις αναφέρονται σε δύο περιπτώσεις, η μια στην Ιταλία και η άλλη στη Γερμανία, μια διαφορετική απόφαση του Ευρ. Δικαστηρίου θα άνοιγε τον δρόμο στις πολυεθνικές των φαρμάκων να εγκατασταθούν σε όλες τις κοινοτικές χώρες και με την τεράστια επενδυτική δύναμη που διαθέτουν να περιθωριοποιήσουν τους φαρμακοποιούς και τα φαρμακεία τους μεταβάλλοντας τους σταδιακά σε υπαλλήλους τους και επιβάλλοντας τα δικά τους φάρμακα και καλλυντικά σε ολόκληρη την εθνική αγορά. Η Ελλάδα μαζί με άλλες επτά χώρες-μέλη πήρε μέρος στις δίκες αυτές καταθέτοντας σχετικά υπομνήματα εναντίον της επέκτασης των εμπορικών και απρόσωπων πολυεθνικών επιχειρήσεων φαρμακείων».
